Poza wieloma „dzikimi” organizatorami turniejów zapaśniczych funkcjonującymi na terenie II Rzeczypospolitej , turnieje atletyczne aranżowano również w bardziej zorganizowany sposób. Poniższy opis pochodzący z artykułu zamieszczonego w Przeglądzie Sportowym, przedstawia kulisy organizacji turnieju pod patronatem Związku Zawodowych Zapaśników z siedzibą w Berlinie. Na pierwszy rzut oka wszystko przedstawia się solidnie. Jak było w praktyce?
„Zapewne zaciekawi naszych czytelników jak organizuje się turniej zapaśniczy?
Organizacją zajmują się wyłącznie fachowcy. W turnieju obecnym — p. Arnold.
Impresario zgłasza się w centrali związku w Berlinie i zawiadamia zarząd o zamiarze zorganizowania turnieju. Związek przedkłada mu wówczas listę wolnych atletów, przyczem układa ją tak, aby narodowość kandydatów była możliwie różnorodna. Po dokonaniu wyboru atletów, związek wyznacza jednego z nich na stanowisko komisarza, który musi dbać o ścisłe wykonywanie zawartej umowy i opiekować się atletami. Komisarzem takim w turnieju obecnym jest Augustyn Bryła.
Wówczas dopiero następuje zawarcie specjalnej umowy ze związkiem tzw. „konwencji”.
Przedsiębiorca obowiązany jest złożyć w związku całkowitą sumę. Przeznaczoną na nagrody pieniężne. Na złożone pieniądze przedsiębiorca otrzymuje czeki związkowe, któremi ipłaci nagrody. Związek od nagrodzonych pobiera prowizję 10 procentów.
Wynagradzanie atletów ustalane jest przeważnie na zasadzie kontraktów z turniejów poprzednich. Wynagrodzenie to określone jako „diety“ waha się od 30 do 100 złotych dziennie. Atleci, w myśl obowiązującego ich regulaminu muszą okazywać bezwzględne posłuszeństwo swemu komisarzowi i ściśle trzymają się przepisów statutu.
Jeżeli zapaśnik zawodowy uszkodzony na ciele w czasie walki — staje się inwalidą, to związek płaci mu dożywocie, a po śmierci atlety najbliższa jego rodzina pobiera emeryturę”
Przegląd Sportowy. R. 7, 1927, nr 8
Wsparcie strony https://buycoffee.to/zsn?fbclid=IwAR0SRHc8SYxihH3d1Hs1vq4LmIt_7tNpVHyK9WXwBTRHlulI9lBm-a5H6ao%C2%A0
